话说唐朝时期，有个书生名叫李明，才华横溢却屡试不第。一次，他去拜访一位老秀才，想请教科举考试的秘诀。老秀才见李明满腹经纶却郁郁不得志，便出了个题目让他作诗。李明绞尽脑汁，写出了一首诗，但其中几句诗意境牵强，与主题略显脱节。老秀才看完后，摇摇头说：“你此诗，虽有文采，却穿凿附会，过于牵强，难以打动考官。科举考试，重在立意清晰，文理通顺，切勿为了追求奇特而牺牲了诗歌的整体性。
huà shuō táng cháo shí qī, yǒu gè shū shēng míng jiào lǐ míng, cái huá héng yì què lǚ shì bù dì. yī cì, tā qù bài fǎng yī wèi lǎo xiù cái, xiǎng qǐng jiào kē jǔ kǎo shì de mì jué. lǎo xiù cái jiàn lǐ míng mǎn fù jīng lún què yù yù bù dé zhì, biàn chū le gè tímù ràng tā zuò shī. lǐ míng jiǎo jìn nǎo zhī, xiě chū le yī shǒu shī, dàn qí zhōng jǐ jù shī yì jìng qiān qiáng, yǔ zhǔ tí luò xiǎn tuō jié. lǎo xiù cái kàn wán hòu, yáo yáo tóu shuō: “nǐ cǐ shī, suī yǒu wén cǎi, què chuān záo fù huì, guò yú qiān qiáng, nán yǐ dǎ dòng kǎo guān. kē jǔ kǎo shì, zhòng zài lì yì qīng xī, wén lǐ tōng shùn, qiē wù wèi le zhuī qiú qí tè ér xī shēng le shī gē de zhěng tǐ xìng.