话说唐朝时期，有个秀才名叫李白，他博览群书，才华横溢。一日，他应邀参加县令的宴会，席间，县令提出一个难题：以“秋”为题作诗一首。其他宾客纷纷作答，但大多空泛无物，难以令人信服。轮到李白时，他从容不迫，提笔写道：秋风瑟瑟落叶飞，寒霜点点染山衣。雁字南归声断续，菊花傲霜吐幽姿。此诗意境深远，情感真挚，字字珠玑，恰如其分地展现了秋天的景象，可谓言之有物。县令和其他宾客无不拍案叫绝，赞叹李白的才华。
huà shuō táng cháo shí qī, yǒu gè xiù cái míng jiào lǐ bái, tā bó lǎn qún shū, cái huá héng yì. yī rì, tā yìng yāo cān jiā xiàn lìng de yàn huì, xí jiān, xiàn lìng tí chū yīgè nán tí: yǐ “qiū” wéi tí zuò shī yī shǒu. qí tā bīn kè fēn fēn zuò dá, dàn dà duō kōng fàn wú wù, nán yǐ lìng rén xìnfú. lún dào lǐ bái shí, tā cóng róng bù pò, tí bǐ xiě dào: qiū fēng sè sè luò yè fēi, hán shuāng diǎn diǎn rǎn shān yī. yàn zì nán guī shēng duàn xù, jú huā ào shuāng tǔ yōu zī. cǐ shī yì jìng shēn yuǎn, qíng gǎn zhēn zhì, zì zì zhū jī, qià rú qí fēn de zhǎn xiàn le qiū tiān de jǐng xiàng, kě wèi yán zhī yǒu wù. xiàn lìng hé qí tā bīn kè wú bù pāi àn jiào jué, zàn tàn lǐ bái de cái huá.