唐朝诗人李白，一生豪放不羁，喜好游历名山大川。一日，他来到黄山，被那奇松怪石、云海翻腾的壮丽景色深深吸引。他攀登险峰，探访幽谷，仿佛置身于仙境之中。他触摸着千年古松的粗糙树皮，感受着山风拂面的清爽，聆听着山涧溪流的潺潺细语，眼前是变幻莫测的云海，脚下是陡峭的山崖。他仿佛化身为山间的精灵，与天地万物融为一体。夕阳西下，他站在山顶，眺望远方，心中充满了豪情壮志，挥毫泼墨，写下了千古绝句《望庐山瀑布》。这首诗不仅展现了黄山雄奇壮阔的自然景观，更表达了诗人身临其境、心潮澎湃的真挚情感。
Táng cháo shī rén Lǐ Bái, yīshēng háo fàng bù jī, xǐ hào yóulì míng shān dà chuān. Yī rì, tā lái dào Huáng Shān, bèi nà qí sōng guài shí, yún hǎi fān téng de zhuàng lì jǐng sè shēn shēn xī yǐn. Tā pān dēng xiǎn fēng, tàn fǎng yōu gǔ, fǎngfú zhì shēn yú xiān jìng zhī zhōng. Tā chù mō zhe qiānián gǔ sōng de cū cāo shù pí, gǎnshòu zhe shān fēng fú miàn de qīng shuǎng, líng tīng zhe shān jiàn xī liú de chán chán xì yǔ, yǎn qián shì biànhuàn mò cè de yún hǎi, jiǎo xià shì dǔ qiào de shān yá. Tā fǎngfú huà shēn wéi shān jiān de jīng líng, yǔ tiān dì wàn wù róng wéi yī tǐ. Xī yáng xī xià, tā zhàn zài shān dǐng, tiào wàng yuǎn fāng, xīn zhōng chōng mǎn le háo qíng zhuàng zhì, huī háo pō mò, xiě xià le qiānguǐ jué jù 《Wàng Lú Shān Pù bù》. Zhè shǒu shī bù jǐn zhǎnxiàn le Huáng Shān xióng qí zhuàng kuò de zì rán jǐng guǎn, gèng biǎo dá le shī rén shēn lín qí jìng, xīn cháo péng bài de zhēn zhì qíng gǎn.