话说唐朝时期，有一位才华横溢的书生，名叫李白。他从小就勤奋好学，博览群书，尤其对诗歌有着独特的见解和天赋。一日，李白与友人泛舟西湖，湖光山色，美不胜收。李白兴致勃勃，提笔作诗，诗成之后，朋友们纷纷赞扬，李白也甚为得意。然而，就在这时，李白突然想起自己之前在朋友家做客时，曾许诺要为朋友写一首诗，如今却忘记了。李白懊恼不已，自责道：“一念之误，竟致失信于友，真是悔之晚矣！”他意识到自己因一时疏忽，辜负了朋友的期待，心中充满了愧疚。此事之后，李白更加注重言行一致，并以此为戒，提醒自己做事要谨慎，不可因一念之误而影响自己的名誉和信誉。
huà shuō táng cháo shí qī, yǒu yī wèi cái huá héng yì de shū shēng, míng jiào lǐ bái。tā cóng xiǎo jiù qínfèn hǎo xué, bó lǎn qún shū, yóu qí duì shīgē yǒu zhe dú tè de jiàn jiě hé tiān fù。yī rì, lǐ bái yǔ yǒu rén fàn zhōu xī hú, hú guāng shān sè, měi bù shèng shōu。lǐ bái xīng zhì bó bó, tí bǐ zuò shī, shī chéng zhī hòu, péng yǒu men fēn fēn zàn yáng, lǐ bái yě shèn wèi dé yì。rán ér, jiù zài zhè shí, lǐ bái tū rán xiǎng qǐ zì jǐ zhī qián zài péng yǒu jiā zuò kè shí, céng xǔ nuò yào wèi péng yǒu xiě yī shǒu shī, rú jīn què wàng jì le。lǐ bái ào nǎo bù yǐ, zìzé dào：“yī niàn zhī wù, jìng zhì shī xìn yú yǒu, zhēn shì huǐ zhī wǎn yǐ！”tā yì shí zì jǐ yīn yī shí shū hū, gū fù le péng yǒu de qī dài, xīn zhōng chōng mǎn le kuì jiù。cǐ shì zhī hòu, lǐ bái gèng jiā zhòng shì yán xíng yī zhì, bìng yǐ cǐ wèi jiè, tí xǐng zì jǐ zuò shì yào jǐn shèn, bù kě yīn yī niàn zhī wù ér yǐng xiǎng zì jǐ de míng yù hé xìn yù。