话说唐朝时，有个名叫李白的诗人，从小就聪明好学，酷爱读书。他博览群书，对古代的诗词歌赋、历史典故、天文地理无所不晓，而且还对当时社会现状、民生疾苦有着深刻的理解。有一天，李白在酒楼里遇到了一个名叫杜甫的诗人。杜甫是当时的著名诗人，也博古通今，学识渊博。两个人聊得十分投机，谈天说地，无所不谈。李白谈到唐朝的盛世景象，杜甫就谈到汉朝的兴衰史。两人谈论古今，引经据典，旁征博引，引得周围的人纷纷驻足聆听，赞叹不已。酒过三巡，李白兴致勃勃地提笔作诗，杜甫也忍不住吟诗作对，两人诗歌相和，诗情画意，让在场的人流连忘返。
huà shuō táng cháo shí, yǒu gè míng jiào lǐ bái de shī rén, cóng xiǎo jiù cōng míng hǎo xué, kù ài dú shū. tā bó lǎn qún shū, duì gǔ dài de shī cí gē fù, lì shǐ diǎn gù, tiān wén dì lǐ wú suǒ bù xiǎo, ér qiě hái duì dāng shí shè huì xiàn zhàng, mín shēng jí kǔ yǒu zhe shēn kè de lǐ jiě. yǒu yī tiān, lǐ bái zài jiǔ lóu lǐ yù dào le yī gè míng jiào dù fǔ de shī rén. dù fǔ shì dāng shí de zhù míng shī rén, yě bó gǔ tōng jīn, xué shí yuān bó. liǎng gè rén liáo de shí fēn tóu jī, tán tiān shuō dì, wú suǒ bù tán. lǐ bái tán dào táng cháo de shèng shì xǐng xiàng, dù fǔ jiù tán dào hàn cháo de xīng shuāi shǐ. liǎng rén tán lùn gǔ jīn, yǐn jīng jù diǎn, páng zhēng bó yǐn, yǐn dé zhōu wéi de rén fēn fēn zhù zú líng tīng, zàn tàn bù yǐ. jiǔ guò sān xún, lǐ bái xìng zhì bó bó dì tí bǐ zuò shī, dù fǔ yě rěn bù zhù yín shī zuò duì, liǎng rén shī gē xiāng hé, shī qíng huà yì, ràng zài chǎng de rén liú lián wàng fǎn.