话说唐朝时期，有个年轻的秀才，名叫李白，去京城赶考。路上，他遇到一位老先生，老先生问他：“小伙子，去京城做什么？”李白谦虚地答道：“老先生，我此次去京城参加科举考试。”老先生意味深长地笑了笑，说：“年轻人，科举考试并非易事，要时刻保持清醒的头脑。”李白听得云里雾里，不太明白老先生话里的意思。老先生并没有解释，只是意味深长地看了李白一眼，便继续赶路了。李白一路反复思量老先生的话，越想越觉得意味深长，觉得老先生是在提醒自己，科考之路艰难险阻，要做好充分的心理准备。后来，他果然在科考中遇到了许多困难和挑战，但李白始终牢记老先生的弦外之音，坚持不懈，最终金榜题名。
huà shuō táng cháo shí qī, yǒu ge nián qīng de xiù cái, míng jiào lǐ bái, qù jīng chéng gǎn kǎo. lù shang, tā yù dào yī wèi lǎo xiān shēng, lǎo xiān shēng wèn tā: “xiǎo huǒ zi, qù jīng chéng zuò shén me？” lǐ bái qiān xū de dá dào: “lǎo xiān shēng, wǒ cǐ cì qù jīng chéng cān jiā kē jǔ kǎo shì.” lǎo xiān shēng yì wèi shēn cháng de xiào le xiào, shuō: “nián qīng rén, kē jǔ kǎo shì bìng fēi yì shì, yào shí kè bǎo chí qīng xǐng de tóu nǎo.” lǐ bái tīng de yún lǐ wù lǐ, bù tài míng bái lǎo xiān shēng huà lǐ de yì si. lǎo xiān shēng bìng méiyǒu jiě shì, zhǐ shì yì wèi shēn cháng de kàn le lǐ bái yī yǎn, biàn jì xù gǎn lù le. lǐ bái yī lù fǎn fù sī liang lǎo xiān shēng de huà, yuè xiǎng yuè jué de yì wèi shēn cháng, jué de lǎo xiān shēng shì zài tí xǐng zì jǐ, kē kǎo zhī lù jiān nán xiǎn zǔ, yào zuò hǎo chōng fèn de xīn lǐ zhǔn bèi. hòu lái, tā guǒ rán zài kē kǎo zhōng yù dào le xǔ duō kùn nán hé tiǎo zhàn, dàn lǐ bái shǐ zhōng láo jì lǎo xiān shēng de xián wài yǒu yīn, jiān chí bù xiè, zuì zhōng jīn bǎng tí míng.