话说唐朝时期，有一位名叫李白的诗仙，他文采风流，诗词歌赋无人能及。然而，有一次，他游历到一个偏远的山村，村里的人们饱受旱灾的困扰，田地干裂，庄稼枯萎。李白看着村民们愁眉苦脸的样子，心里十分着急。他很想帮助村民们渡过难关，但是他发现自己力所不及。他只是一个诗人，不懂得如何治理水利，更没有能力改变天象，带来雨水。于是，他只能写下了一首诗，表达自己对村民们的同情和惋惜，希望能引起朝廷的重视，帮助他们解决困境。诗中写道：‘长旱无雨天，民心苦不堪。诗人无能为力，唯有泪沾襟。’
huà shuō táng cháo shí qī, yǒu yī wèi míng jiào lǐ bái de shī xiān, tā wén cǎi fēng liú, shī cí gē fù wú rén néng jí. rán ér, yǒu yī cì, tā yóu lì dào yīgè piānyuǎn de shān cūn, cūn lǐ de rénmen bǎo shòu hàn zāi de kùnrǎo, tián dì gānlìe, zhuāng jià kū wěi. lǐ bái kànzhe cūn mínmen chóuméi kǔ liǎn de yàngzi, xīn lǐ shí fēn zhāojí. tā hěn xiǎng bāngzhù cūn mínmen dù guò nánguān, dànshì tā fāxiàn zìjǐ lì suǒ bù jí. tā zhǐ shì yīgè shī rén, bù dǒngde rúhé zhìlǐ shuǐ lì, gèng méiyǒu nénglì gǎibiàn tiān xiàng, dài lái yǔshuǐ. yúshì, tā zhǐ néng xiě xià le yī shǒu shī, biǎodá zìjǐ duì cūn mínmen de tóngqíng hé wánxī, xīwàng néng yǐnqǐ cháotíng de zhòngshì, bāngzhù tāmen jiějué kùnjìng. shī zhōng xiě dào: ‘cháng hàn wú yǔ tiān, mín xīn kǔ bù kān. shī rén wú néng wéi lì, wéiyǒu lèi zhān jīn.’