话说唐朝有个书生叫李白，自幼聪颖，饱读诗书，满腹经纶，却屡试不第，怀才不遇。他虽才华横溢，但命运弄人，仕途坎坷，总是事与愿违。一次，他游历到江南，偶遇一位老道士，老道士捋须笑道："小友，你骨骼清奇，实乃奇才，但你时乖命蹇，命中注定要经历一番磨难。"李白听罢，怅然若失，叹道："我自知天资聪颖，但为何时运不济？"老道士说："人生不如意事十之八九，你要做的就是不放弃希望，坚持自己的理想，终将拨云见日。"李白听后深受启发，从此更加努力，潜心研究诗词，最终成为一代诗仙，留下了无数千古名篇。
huà shuō táng cháo yǒu gè shūshēng jiào lǐ bái, zì yòu cōng yǐng, bǎo dú shī shū, mǎn fù jīng lún, què lǚ shì bù dì, huái cái bù yù. tā suī cái huá héng yì, dàn mìng yùn nòng rén, shì tú kǎn kě, zǒng shì shì yǔ yuàn wéi. yī cì, tā yóu lì dào jiāng nán, ǒu yù yī wèi lǎo dàoshì, lǎo dàoshì lǚ xū xiào dào: 'xiǎo yǒu, nǐ gǔ gé qīng qí, shí nǎi qí cái, dàn nǐ shí guāi mìng jiǎn, mìng zhōng zhùdìng yào jīng lì yī fān mónán.' lǐ bái tīng bà, chàng rán ruò shī, tàn dào: 'wǒ zì zhī tiān zī cōng yǐng, dàn wèi hé shí yùn bù jì?' lǎo dàoshì shuō: 'rénshēng bù rúyì shì shí zhī bā jiǔ, nǐ yào zuò de jiùshì bù fàng qì xīwàng, jiānchí zìjǐ de lǐxiǎng, zhōng jiāng bó yún jiàn rì.' lǐ bái tīng hòu shēn shòu qǐfā, cóng cǐ gèng jiā nǔlì, qián xīn yánjiū shī cí, zuì zhōng chéng wéi yī dài shī xiān, liú xià le wúshù qiānguǐ míng piān.