话说唐朝时期，有个名叫李白的书生，寒窗苦读多年，却屡试不第，郁郁不得志。一日，他去集市闲逛，偶然间捡到一张残破的字画，画上隐隐约约可见一位神仙，飘逸潇洒，身边环绕祥云。李白心中一动，暗自揣摩，这或许是神仙的指引。当天晚上，李白梦见一位老者赠予他一柄宝剑，剑身闪耀着金光。李白醒来后，觉得神清气爽，心胸豁然开朗。第二天，他再次参加科举考试，没想到竟一举高中，从此平步青云，仕途亨通。李白从此走上了人生巅峰，名利双收，他深知这是自己鸿运当头，从此更加谨慎努力，最终成就了一代诗仙的美名。
huà shuō táng cháo shíqī, yǒu gè míng jiào lǐ bái de shūshēng, hánchuāng kǔ dú duō nián, què lǚshì bù dì, yù yù bù dé zhì. yī rì, tā qù jìshì xiánguàng, ǒurán jiān jiǎn dào yī zhāng cán pò de zìhuà, huà shàng yǐn yǐn yuē yuē kě jiàn yī wèi shénxiān, piāoyì xiāosǎ, shēn biān huán rào xiángyún. lǐ bái xīn zhōng yī dòng, àn zì chuáimó, zhè huòxǔ shì shénxiān de zhǐyǐn. dāng tiān wǎnshang, lǐ bái mèng jiàn yī wèi lǎozhe zèng yǔ tā yī bǐng bǎojiàn, jiànshēn shǎnyào zhe jīnguāng. lǐ bái xǐng lái hòu, jué de shén qīng qì shuǎng, xīnxiōng huò rán kāilǎng. dì èr tiān, tā zàicì cānjiā kējǔ kǎoshì, méi xiǎng dào jìng yī jǔ gāo zhōng, cóng cǐ píng bù qīngyún, shìtú hēng tōng. lǐ bái cóng cǐ zǒu shàng le rénshēng dīngfēng, mínglì shuāngshōu, tā shēn zhī zhè shì zìjǐ hóngyùn dāngtóu, cóng cǐ gèng jiā jǐn shèn nǔlì, zuì zhōng chéngjiù le yī dài shī xiān de měimíng.