话说唐朝，有个才子叫李白，他年轻时风流倜傥，才华横溢，深受女子爱慕。一日，他在长安城游玩，偶遇一位名叫王昭君的绝色女子，王昭君正是当时有名的美人，她朱颜绿鬓，明眸善睐，一颦一笑都令人心动。李白被她的美貌所倾倒，当即写下了一首赞美她的诗，诗中写道：‘清水出芙蓉，天然去雕饰。’王昭君也对李白的才华赞赏不已，两人一见倾心，从此相爱相守。他们的爱情故事流传至今，成为一段佳话。
huà shuō táng cháo, yǒu gè cái zǐ jiào lǐ bái, tā nián qīng shí fēng liú tì tǎng, cái huá héng yì, shēn shòu nǚ zǐ ài mù. yī rì, tā zài cháng ān chéng yóu wán, ǒu yù yī wèi míng jiào wáng zhāo jūn de jué sè nǚ zǐ, wáng zhāo jūn zhèng shì dāng shí yǒu míng de měi rén, tā zhū yán lǜ bìn, míng móu shàn lài, yī pín yī xiào dōu lìng rén xīn dòng. lǐ bái bèi tā de měi mào suǒ qīng dǎo, dàn jí xiě xià le yī shǒu zàn měi tā de shī, shī zhōng xiě dào: ‘qīng shuǐ chū fú róng, tiān rán qù diāo shì.’ wáng zhāo jūn yě duì lǐ bái de cái huá zàn shǎng bù yǐ, liǎng rén yī jiàn qīng xīn, cóng cǐ xiāng ài xiāng shǒu. tā men de ài qíng gù shì liú chuán zhì jīn, chéng wéi yī duàn jiā huà.