话说唐朝时期，有一位名叫李白的诗人，他从小就喜欢冒险，经常去一些人迹罕至的地方探险。有一次，李白独自一人来到深山老林中，寻找灵芝草。他穿梭于茂密的树林之间，不小心闯入了一处阴暗潮湿的山洞。洞内漆黑一片，只有几根萤火虫发出的微弱光芒。李白心中不禁有些害怕，但他为了找到灵芝草，还是壮着胆子继续往里走。突然，他听到一阵奇怪的声音，像是什么东西在嘶嘶作响。李白心里一惊，手里的火把也开始剧烈抖动起来。他猛地回头一看，只见一只巨大的黑影向他扑来，他惊恐万状，吓得瘫坐在地上，动弹不得。黑影越来越近，他闭上眼睛，等待着命运的审判。过了好久，他迟迟没有感受到任何疼痛，慢慢睁开眼睛，发现那是一只温顺的猫咪。原来，他刚才听到的声音，是这只猫咪在打呼噜。李白松了一口气，这才明白自己是想多了。他站起来，继续往前走，最后，他终于找到了灵芝草。
huà shuō táng cháo shí qī, yǒu yī wèi míng jiào lǐ bái de shī rén, tā cóng xiǎo jiù xǐ huan mào xiǎn, jīng cháng qù yī xiē rén jī hǎn zhì de dì fāng tàn xiǎn. yǒu yī cì, lǐ bái dú zì yī rén lái dào shēn shān lǎo lín zhōng, xún zhǎo líng zhī cǎo. tā chuān suō yú mào mì de shù lín zhī jiān, bù xiǎo chuàng rù le yī chù yīn àn cháo shī de shān dòng. dòng nèi qī hēi yī piàn, zhǐ yǒu jǐ gēn yíng huǒ chóng fā chū de wēi ruò guāng máng. lǐ bái xīn zhōng bù jīn yǒu xiē hài pà, dàn tā wèi le zhǎo dào líng zhī cǎo, hái shì zhuàng zhe dǎn zi jì xù wǎng lǐ zǒu. tū rán, tā tīng dào yī zhèn qí guài de shēng yīn, xiàng shì shén me dōng xi zài sī sī zuò xiǎng. lǐ bái xīn lǐ yī jīng, hǎn lǐ de huǒ bǎ yě kāi shǐ jù liè dǒu dòng qǐ lái. tā měng de huí tóu yī kàn, zhī jiàn yī zhī jù dà de hēi yǐng xiàng tā pū lái, tā jīng kǒng wàn zhuàng, xià de tānsuō zài dì shàng, dòng tán bù dé. hēi yǐng yuè lái yuè jìn, tā bì shàng yǎn jing, děng dài zhe mìng yùn de shěn pàn. guò le hǎo jiǔ, tā chí chí méi yǒu gǎn dào rèng hé téng tòng, màn màn zhāi kāi yǎn jing, fā xiàn nà shì yī zhī wēn shùn de māo mī. yuán lái, tā gāng cái tīng dào de shēng yīn, shì zhè zhī māo mī zài dǎ hū lū. lǐ bái sōng le yī kǒu qì, zhè cái míng bái zì jǐ shì xiǎng duō le. tā zhàn qǐ lái, jì xù wǎng qián zǒu, zuì hòu, tā zhōng yú zhǎo dào le líng zhī cǎo.