相传古代有一位才华横溢的才子，名叫王郎，他风流倜傥，才华横溢，是当时京城里有名的才子。一日，王郎去参加朋友的诗会，在会上遇到了一个名叫李香君的女子。李香君出身名门，知书达理，而且姿色过人，琴棋书画样样精通。王郎被李香君的才华和美貌深深吸引，两人一见倾心，彼此之间产生了一种强烈的爱情。从那天起，王郎便经常去李香君的家中，两人一起吟诗作对，琴瑟和鸣，感情日益加深。后来，王郎与李香君结婚，夫妻二人感情深厚，恩爱有加，成为当时的一段佳话。
xiāng chuán gǔ dài yǒu yī wèi cái huá héng yì de cái zi, míng jiào wáng láng, tā fēng liú tì tǎng, cái huá héng yì, shì dāng shí jīng chéng lǐ yǒu míng de cái zi. yī rì, wáng láng qù cān jiā péng you de shī huì, zài huì shàng yù dào le yī gè míng jiào lǐ xiāng jūn de nǚ zi. lǐ xiāng jūn chū shēn míng mén, zhī shū dá lǐ, ér qiě zī sè guò rén, qín qí shū huà yàng yàng jīng tōng. wáng láng bèi lǐ xiāng jūn de cái huá hé měi mào shēn shēn xī yǐn, liǎng rén yī jiàn qīng xīn, bǐ cǐ zhī jiān chǎn shēng le yī zhǒng qiáng liè de ài qíng. cóng nà tiān qǐ, wáng láng biàn jīng cháng qù lǐ xiāng jūn de jiā zhōng, liǎng rén yī qǐ yín shī zuò duì, qín sè hé míng, gǎn qíng rì yì jiā shēn. hòu lái, wáng láng yǔ lǐ xiāng jūn jié hūn, fū qī èr rén gǎn qíng shēn hòu, ēn ài yǒu jiā, chéng wéi dāng shí de yī duàn jiā huà.